Eerst nog even een korte terugblik op onze culinaire maandagavond. Omdat alles dicht was hebben we bij Ali Baba 2 Dönner Kebab met extra vlees naar binnen gewerkt, en zijn vervolgens héél vroeg gaan slapen. The End ;). Vandaag hebben we heerlijk gereden, daarover zometeen meer, en ik kan al verklappen dat we een bekendmaking hebben (cliffhanger! :D)
Na een goeie nacht en een ”nou ja-ontbijt” reden we vanochtend rond half 10 op onze stalen rossen het pleintje over.
Verwachtte aankomsttijd, rond 14.30. We hadden net 5 minuten gereden, of de mooiste vergezichten stelden zich aan ons ten toon. De wegen waren nagenoeg verlaten, het asfalt retegoed, het weer prachtig (alhoewel aan de frisse kant). Oftewel: droomomstandigheden voor een motorrijder.
De dag samengevat: als vandaag mijn hartslag al te hoog is geweest, dan is ’t van de adembenemende vergezichten. Én van de keuzestress die ik na een half uur rijden al had, wélke foto’s moeten in ’t verslag komen want na 30 minuten had ik er al genoeg gemaakt om 2 verslagen mee te vullen. Prachtige vergezichten, uitgestrekte valleien, uitdagende balcony-roads en in de verte de besneeuwde toppen van de hoge Sierra Nevada. (foto’s volgen, zodra de server mij weet toelaat…)
We hebben werkelijk fantastisch gereden. Nauwelijks verkeer, alleen in ’t laatste anderhalf uur werd het ietsje drukker toen we langzaam maar zeker Granada naderden.
Geluncht werd rond een uur of 1. Gezellig langs de route in een wit dorpje, in ’t zonnetje met wat ”plaatselijke” bewoners om ons heen. 2 lekkere pizza’s verder konden we er weer helemaal tegenaan voor de laatste 120 km. Zoals al eerder gememoreerd, ’t schoot lekker op :).
Hotel Inglaterra lijkt zo op ’t eerste oog een prima lokatie, in ’t centrum. Veel eetgelegenheden en (Irish) pubs in de directe nabijheid, eindoordeel volgt overmorgen. Enige nadeel so far, je kunt er niet parkeren. En nadat we eerst de motoren langs de weg in een moto-vak hadden gestald, kwam tijdens ’t douchen toch de twijfel, staan ze daar wel veilig? Het duifje achter de receptie kon onze twijfel niet wegnemen en zo besloten we alsnog om een parkeergarage in de buurt op te zoeken. ”Zoeken” is hier wel ’t kernwoord, want dat k#-ding is alleen met meerdere verkeersovertredingen te bereiken….
Enfin, eenmaal de motoren veilig gestald, volgden we ’t restaurant-advies van dezelfde receptioniste en daar hebben we geen spijt van gehad. Voor toekomstige Granada-bezoekers: Bodegas Castañeda is van hárte aan te bevelen. Zorg dat je op tijd bent, anders is ’t aansluiten in de wachtrij.
Vandaag overigens geen siësta gehouden, té opgewonden van al ’t moois wat ik vandaag gezien/beleefd heb. Dan is slapen toch niet mogelijk. In plaats daarvan lekker vroeg gaan eten, en dito naar bed. Morgen slechts een korte rondrit over de Mulhacen, maar daarover morgen meer.
Máááár, ik had aan ’t begin nog wel een cliffhanger. We (beide PS’en) hebben een officiële mededeling wereldkundig te maken (en we hebben niet eens de hele dag nodig gehad om tot dit oordeel te komen 😉 ).
Een aantal jaren geleden heeft het BCB-bestuur (PST, GJ en PSL) gezamenlijk én unaniem besloten dat de Dolomieten de mooiste motor-speeltuin van Europa is. Welnu, we hebben slecht nieuws voor de Dolo, want vandaag maken wij bekend dat de Sierra Nevada het mooiste motorgebied van Europa is!! Waarvan akte en waarvoor hulde. 😀 😀
Ik heb ’t al gehad over de prachtige omgeving en ’t goede weer. Maar ook het asfalt: na 3 uur rijden hadden we pas onze eerste puthole. Strak, grof en uitstekende grip. Logische bochten en heerlijke bochtencombinaties waar zadelpijn simpelweg niet mogelijk is want je hangt meestal naast je motor. Zeer goede inhaalmogelijkheden, áls dat al nodig is. Want d’r is nauwelijks verkeer. Je kunt een kwartier rijden zonder een sterveling tegen te komen. Géén vliegen e.d., die je visier volkliederen of je action-cam het zicht ontnemen. Het enige nadeel is dat de horeca-mogelijkheden onderweg wat dunner gezaaid zijn tov de Dolo.
Ander pluspunt tov vd Dolomieten zijn de snelheidscontroles, of eigenlijk het gebrek eraan. Daar waar je in Italië om de paar honderd meter de bekende oranje kastjes naast de weg hebt staan, is er hier níks te zien. (Al zal pas over een paar weken blijken of dat ook inderdaad een voordeel is geweest of dat er toch nog ineens een postzak met fanmail uit Spanje met de stoomboot bij ons wordt afgeleverd… 😉 )
Héérlijk weer, en ik ken geen motorgebied waar je op 1 dag van het strand naar 1600 (en morgen 3000) meter kunt rijden. Een vliegveld in de buurt, waardoor ook de niet-motorrijdende thuisblijvers niet meer thuis hoeven te blijven. Ik heb nog nooit, na 3 uur héérlijk rijden, vanaf 1200 meter hoogte de middellandse zee kunnen fotograferen :D.
En nu snap ik dat het bestuur deze trip niet compleet is. Maar we zijn beiden gaarne!! bereid om GJ de kans te geven om zelf zijn oordeel te vormen zodat we weer tot een unaniem jury-oordeel kunnen komen ;). Willen we bést nog een keertje voor terug komen hoor, geen probleem 🙂 (en dat zeggen we al na pas 2 dagen hier rondrijden 😀 ).
Adios en tot morgen.
