Bestemming bekend, voorbereidingen in volle gang
Na de prachtige reis van afgelopen jaar zijn we al relatief snel begonnen met oriënteren voor 2018. De gedachten gingen uit naar een drietal mogelijkheden: Pyreneeën, Schotland of Kroatië.
Bij toeval kwam PST in gesprek met Marc Smeets, die gepassioneerd vertelde over hun reis naar Kroatië. PST was meteen enthousiast en besloten werd een gezamenlijk bezoek te brengen aan Marc. Onder het genot van enkele heerlijke Belgische biertjes volgde een stortvloed aan informatie en foto’s. En dus was de beslissing snel genomen, het wordt…. KROATIË!
Natuurlijk een pittige tocht in een voor ons alle onbekende omgeving. De data staan vast, de deelnemers zijn bekend, de hotels zijn geboekt en de routes voorbereid.
Helaas zal Wouter wederom ontbreken en rijden we weer met de drie musketiers van het eerste uur; GJ, PSL en PST.
Werd vorig jaar al 2/3 van de vloot vernieuwd, dit jaar volgde ook het resterende 1/3 deel. PSL wordt zeer binnenkort de trotse eigenaar van een nieuwe Honda African Twin. De vertrouwde en schier onverslijtbare Transalp mag gaan genieten van een welverdiende oude dag.
Het aftellen is begonnen
Nog maar een paar dagen voor vertrek. De gezonde spanning is inmiddels al weer voelbaar. De weersvoorspellingen worden dagelijks in de gaten gehouden. Vooralsnog ziet het er goed uit; niet te warm en hooguit een bui. Meer verontrustend zijn de meldingen over wegwerkzaamheden op de Duitse Autobahn. Maar ook dat zullen we nauwlettend in de gaten houden en waar nodig maatregelen treffen.
De traditionele voorbesprekeing heeft inmiddels plaatsgevonden. Elk jaar komen we, vlak voor de reis, een avond bij elkaar. Besproken worden dan de laatste aanpassingen en de Zumo’s weer volledig identiek ingesteld, waarna de routes (en sporen) worden overgebracht.
Noviteit dit jaar is de app die ondergetekende heeft gemaakt. Op de telefoon is per dag alle informatie terug te vinden over route, hotel, kenmerken, enz.
Nog een paar nachtjes slapen….
Laatste aanpassingen
De afgelopen dagen, op aanraden van PSL die afgelopen Hemelvaartweekend in Duitsland verbracht, de ochtendspits en met name de Baustelle in de gaten gehouden. Lijkt toch wel een issue als je de eerste dag 800 km Duitse Autobahn wilt rijden. Er is nogal een baustelle links of rechts…….;
Een groot deel van de werkzaamheden zijn meteen aan het begin van onze eerste route. Dus we rijden “ouderwets” over Aken, en om hopelijk de ochtendspits rondom Aachen en Köln een beetje te ontwijken is besloten nog een half uurtje eerder te vertrekken. Voor GJ en PST niets ongewoonlijks. PSL noemt het: “midden in de nacht”. Die is een vertrektijd van 7 uur niet gewend. Hopelijk is hij op tijd voor de kop koffie vooraf…
Fahr’n Fahr’n auf die Autobahn
Hallo allemaal, hier het eerste bericht van een elfluik.
Na maanden aan voorbereiding door PST vertrokken vanochtend in alle vroegte (voor ondergetekende was het ”midden in de nacht” 😉 ) drie motormuizen voor hun queeste naar de Balkan. Even kort voorstellen:
- PST: Peter Steskens: de man die elke route vinden kan.
- GJ: Geert Jan Lebesque: de man die deze reis de financiën regelt
- PSL: Peter Sleuters: de man die deze dagen de verslagen schrijft :p
Zie daar, de rollen zijn weer goed verdeeld 🙂
Om even na 7 vertrokken we uit Echt voor een rit van zo’n 800km, dwars door Duitsland. De eerste dag was bedoeld om ons zsm richting de Alpen te brengen. Een rit waar verder weinig over te zeggen valt. Enkele ”hoogte”punten:
- er wordt in Duitsland soms stevig aan de weg gewerkt… #Baustelle
- nu PSL zijn Transalp heeft ingeruild voor een Africa Twin, kan hij eindelijk de rest bijhouden 🙂
- wegafsluitingen zijn er om te negeren. Jahaa, ook al zet je demonstratief een wals dwars over de weg 😀
- om 17:00 gearriveerd. Verder geen bijzonderheden. Na de gebruikelijke 2 pinten, volgden er nóg een paar en toen zijn we gaan slapen.
Dwars door Oostenrijk
Dag 2
Na een prima verzorgd ontbijt zitten we even na 9 weer op de motor. Het weer: de hele dag dreigend en soms een bui. Achteraf gezien hebben we best geluk gehad met t weer, zéker naarmate de dag vorderde.
Vandaag brachten we eerst een bezoekje aan Berchtesgaden. Prachtige omgeving, mooie wegen.
Vervolgens, weer terug in Oostenrijk, waar GJ en PSL hun koffiestop aanvulden met een heerlijke aardbeientaart :). Daarna is het tijd om aan het serieuzere werk te beginnen. Eerst staat de Tauernpas op het programma. Beklimming helaas nat, afdaling prima en vlot.
Daarna zetten we koers naar het hoogtepunt voor deze dag: de Nockalmstrasse. Eerst een hele mooie aanloop door een prachtig natuurgebied en dan…. stop! PST en PSL hebben een naam hoog te houden als t gaat om het aan de kant schuiven van wegblokkades, maar een betonnen afscheiding, daar konden we niet tegenop. 10 km voor de tolpoortjes van de Nockalm…. Er restte ons niks anders dan om te keren en met een omweg van zo’n 45 km kwamen we weer op de geplande route. Tijdens de omleiding tevens nog even de inwendige mens verzorgd.
Via de omleiding, overigens helemáál geen vervelend stuk om te rijden 🙂 komen we aan de tolpoortjes van de Nockalmstrasse. Daarna volgt een prachtige pas. Goede weg, mooie bochten, prachtige uitzichten, kortom een aanrader. En dát 2 keer, want de Nockalmstrasse heeft twéé pashoogtes. Vraag me niet wat nu de hoogste was, het is een aanrader om te rijden als je in de buurt bent :).
Daarna volgde een verder weinig spectaculaire rit naar en door Villach om dan 15km bij ons hotel aan te komen: Wallner. Motoren achterom geparkeerd en wederom 2+ pinten bij aankomst. Heeerlijk gegeten, écht waar, mag een ster krijgen, tóp!!! En daarna lekker op tijd slapen (half 10).
PSL
Dag 3 Spoor Slovenië Kroatië Slovenië.
Omdat we gisteravond al om 21.30 onder de wol kropen konden we lekker op tijd gaan ontbijten.
Peter St. had nog een reuze (na)dorst, gelukkig kon hij voldoende vitamientjes binnen krijgen door jus de oranje te drinken. Peter was aan het vijfde glas bezig, hij wist zeker dat een teveel aan vitaminen door de nieren verantwoord zou worden afgevoerd. Ook kregen we vandaag weer traditioneel roerei, normaal gesproken een vast onderdeel op de Steskens reizen.
De weersverwachting was prima, de regenpakken mochten in de koffers blijven. Peter St. heeft zelfs tot op het laatste moment getwijfeld of hij de zomerbroek aan zou doen, op het laatste moment vond hij dit toch te tricky.
Om klokslag 9.00 uur vertrekken we om de ruim 350 kilometer door Oostenrijk-Slovenië-Kroatië-Slovenië-Kroatië af te leggen. De Oostenrijkers hebben een mooi stukje asfalt aangelegd door de prachtige natuur.
Ook in Slovenië is de natuur prachtig, het spoor stuurt ons via avontuurlijke wegen. Zelfs onverharde bospaden zitten in het pakket, Peter St. doet er alles aan om zijn reizen te promoten.
Nadat Peter St. en GJ een bospaadje overwonnen hadden zagen ze Peter Sl. op de verharde weg staan. Peter was weer helemaal in zijn element, zijn camera maakte overuren.
Het volgende bospad werd toch maar overgeslagen, de alternatieve route was zeker de moeite waard.
Normaal gesproken pakken we koffiepauze na anderhalf uurtje sturen, omdat er zoveel horeca gelegenheden langs de route lagen hebben we bij de eerste de beste gelegenheid maar besloten om direct te lunchen.
Peter St. had nog nooit een Sloveense schnitzel gegeten, maar er was zoveel lekkers te kiezen dat Peter een wijs besluit nam. Drie dagen achter elkaar schnitzel was misschien te veel van het goede. Peter Sl. nam bouwstoffen voor zijn klei project, hier zat een behoorlijke voortgang in. GJ had een pizza met zeevruchten gekozen. Peter St. vroeg hoever we van de zee vandaan zaten, een uurtje later wist GJ waarom. Hij werd in zijn helm zeeziek van de lucht en de smaak van de zeevruchten.
We hadden rond het middaguur ruim 100 km achter de kiezen, nog maar 250 te gaan. Gelukkig hadden we tijd genoeg, bij aankomst bij het hotel zouden we toch alleen maar een paar biertjes drinken.
Alhoewel, sommige reisgenoten willen een constante hoeveelheid bier drinken. 3.00 liter bier is alleen voor mensen weggelegd die bang zijn voor het jojo effect. Gelukkig heeft GJ net op tijd zijn ID laten verlengen, we hebben vandaag maar liefst 4 x onze ID’s moeten laten zien.
Het was best indrukwekkend, eerst moesten we onze ID laten zien om Slovenië uit te mogen, 30 meter verder moesten we weer de ID’s laten zien om Kroatië binnen te mogen. Het spoor stuurde ons na 5 kilometer weer naar Slovenië, jullie raden het al… wel allemaal leuke grensbewakers. Wel een triest gezicht, kilometers lang een groen hekwerk met prikkeldraad erboven. Hoezo één Europa?
De route was super, wel oppassen met grind in de bochten en sommige serieuze kuiltjes.
Rond 17.30 gearriveerd bij het hotel, Zeleni-kut… Er is net een bruiloft aan de gang. Voor deze keer afgeweken van de traditie om eerst een lekkere pot bier te drinken. We hebben eerst lekker gedouched en zijn daarna op het terras heerlijk gaan genieten…😎
Tot morgen!
Spoor 4, Dagje natuur snuiven
Omdat we alle drie lekker vroeg wakker waren besloten we om het ontbijt een kwartiertje te vervroegen. Om 7.45 zaten we alle drie gewassen en geschoren aan de ontbijttafel.
Het was vandaag compleet zelfbediening. Op de tafels lagen alleen tafellakens, de rest mochten we naar eigen inzicht aanvulllen.
Peter St. wist al hoe het koffie apparaat werkte, keuze 2 twee maal paste prima in een mok. De warme bakker had vandaag Pinksterzondag, er waren geen broodjes te bekennen. Gelukkig was er voldoende andere keuze, Niemand ging met honger van tafel. Zelfs aan de planten in de ontbijtzaal werd gedacht toen bleek dat keuze 2 met suiker was…..
Na het ontbijt gingen we heerlijk rijden, onze reisleider had al aangegeven dat we veel natuurschoon te zien zouden krijgen. Na een voorspoedige start van de route kregen we opeens weer een verontrustende melding in de Garmin, over 2 kilometer een onverharde weg. Gelukkig bleek de onverharde weg toch nog redelijk geasfalteerd, af en toe een missend stukje kon de pret niet drukken. We reden dwars door het nationaal park Plitvice, indrukwekkend!
Opeens kregen we de melding, volg onverharde weg voor 5 kilometer. Het bleken opeens echt 5 kilometer onverhard te zijn. De beide Peters waren in hun element met hun off-road machines, GJ kon het iets minder waarderen.
Toen we net uit het park waren, op de verharde weg kregen we de volgende uitdaging, we moesten een pad in waar zelfs een tractor het moeilijk zou krijgen. Reisleider Peter St. gaf ons instructie hoe we de Garmin in moesten stelllen en daarna konden we met een flinke boog (inclusief weer een flink stukje bospad) weer naar de oorspronkelijke route toe rijden.
Omdat we twijfelden of er vandaag veel open zou zijn hadden we bij de eerste de beste gelegenheid maar de motoren af getankt.
Na ruim een uurtje heerlijk gestuurd te hebben werden we weer een onverhard pad op gestuurd, de beide Peters vonden het wel grappig. GJ mocht deze keer stof happen, weer ruim 5 kilometer geen asfalt te bekennen. Oké, twee x een bocht die geasfalteerd was.
In een dorpje gestopt voor drie heerlijke espresso’s, super! Daarna weer lekker door kunnen rijden, rond de klok van 13.00 uur een tank en lunchlocatie gezocht. Dat was nog niet zo eenvoudig, wat een uitgestrekt land waar weinig mensen wonen. Toch wist Peter Sl. een tankstation te vinden een paar kilometer off route.
Daarna gestopt bij een pizzeria, hier kregen we een familie pizza. Erg lekker, bij een temperatuurtje van 28 graden. Na de lunch aan de laatste 120 kilometer begonnen.
Bij de Kroatische grens nog een keer onze legitimatie laten zien en we mochten het land uit. 100 meter verder was het andere koek, ook de papieren van onze stalen rossen moesten worden ingeleverd. Na een grondige check mochten we Bosnië Herzegovina binnen.
De Garmin gaf aan dat we nog 70 kilometer mochten sturen over een zacht glooiende weg richting ons hotel. Indrukwekkend. Prachtige natuur, als er ergens een huis stond was dit helemaal vervallen of kapot. In totaal nog geen tien mensen gezien tijdens deze laatste 70 kilometer. We werden er stil van, wat hebben deze mensen voor ellende mee gemaakt.
In de buurt van het gloednieuwe hotel, wat op een industrieterrein lag, was er gelukkig al meer activiteit.
Na onze incheck mochten we de motoren in de parkeerkelder plaatsen, we vonden gelukkig nog een plekje.
Vanavond gaan we sportief doen, we lopen helemaal naar het restaurant in het dorp. Een beetje beweging kan geen kwaad na een hele dag motorrijden.
Dag 5, via Mostar naar ons zuidelijkste punt.
Vooraleerst ik aan dag 5 begin, eerst nog een korte nabrander van de avond ervoor. ‘S avonds zijn we gaan eten in het beste restaurant van Livno: ”Bacchus”. En inderdaad, toppertje voor een belachelijk goedkope prijs. Vreemde was dat we er bijna alleen waren, maar gelukkig was een van de gasten een Bosniër die in Roermond woont en werkt, small world :). Hij kon ons ook iets vertellen over de leegstand die we gezien hadden: geen werk. Na het uiteenvallen van Joegoslavië werden veel fabrieken geprivatiseerd. Oftewel: er moest winst gemaakt worden en personeel werd massaal op straat gezet. Resultaat: 60% werkloosheid, waarna de Bosniërs over europa uitzwierven om in hun bestaan te kunnen voorzien.
Dan nu toch dag 5.
De route voerde van Livno langs een mooi meer over een bergkam van ruim 1100 meter. Geen hele goede weg, maar voor ons goed te doen, dit tot vermaak van de plaatselijke jeugd die ons steevast zwaaiend begroette. Eenmaal op de grote weg naar Mostar blijkt dat de snelheidscontroles ook zijn doorgedrongen tot Bosnië-Herzegovina. Veel flitsers, gelukkig meestal van voren maar soms ook van achteren… Door de vele tegenliggers die met de lichten seinden konden we de twee lasergun controles gelukkig moeiteloos passeren.
Vervolgens bereikten we nog voor de middag Mostar en baanden we ons met de motoren een weg door het krioelende centrum. Díchter bij de beroemde brug als wij zijn geweest, was in mijn ogen niet mogelijk. Motoren geparkeerd en op het naastgelegen terras drinken en eten besteld. In afwachting van het eten even om beurten naar en over de brug gewandeld, die in 1993 tijdens de oorlog is opgeblazen en later herbouwd. Na een goed vullende maaltijd (tenminste voor twee van ons drieën. PST had zich heeeel wat anders voorgesteld van een sandwich, dan een zwartgeblakerde pannenkoek 😀 ).
Vervolgens probeerden we de weg terug naar de grote weg te vinden, en dat viel niet mee in 32 graden waarbij de temperaruur in zowel onze motoren áls binnen in de helmen al snel opliep tot het kookpunt. Terwijl de stoom nog uit onze oren kwam vonden we uiteindelijk toch de route. Vlot werd koers gezet richting het Kroatische Metković. Na weer de zoveelste grenspassage reden we richting de kust en bereikten we het zuidelijkste punt van onze reis van dit jaar. Hierna volgde een rit over een schitterende kustweg. Prachtige uitzichten met links de blauwe Adriatische zee, stranden en (plezier)bootjes. Rechts oplopende kliffen van enkele honderden meters hoog. De weg was overzichtelijk, goed lopende bochten en prima asfalt waardoor de snelheden weer aardig opliepen ;).
Op zo’n 15 km voor Makarska (ons doel voor vandaag én morgen ivm een rustdag) werden nog wat actiefoto’s gemaakt om daarna naar ons appartement te rijden. Om daar te komen was nog een hele toer. Eerst steile wand klimmen, ik denk zo rond de 25%, om vervolgens daar te moeten draaien want op de weg naar ons appartement waren inmiddels huizen gebouwd. Uiteindelijk zonder brokken ons app. gevonden alwaar we het penthouse konden betrekken. Prachtig uitzicht met oa een eigen whirlpool :). Maar eerst moesten we nog terug naar de beneden om in de plaatselijke Jumbo onze boodschappen te doen. ‘S avonds bleek overigens onze ingeschatte hoeveelheid bier aan de krappe kant te zijn. Érg krap zelfs….
Nadat de boodschappen waren ingeladen en we de motoren in de naastgelegen wasplaats van vuil en (delen van) groot wild hadden ontdaan, retour appartement waarna PST en PSL, gelegen in de jacuzzi, de eerste blikken bier wegwerkten :p.
Een heerlijk vakantiegevoel en een welverdiende beloning voor de ruim 2100 afgelegde km’s in de afgelopen 5 dagen. Na de douche de stad ingelopen alwaar we aan het strand van het avondeten hebben genoten, onder de tonen van een plaatselijke Ed Sheeran. ”Beetje” erreg hard maar wel héél knap. Zelfs meerstemmig, en dat in z’n uppie :D:D.
Daarna retour app. maar het was uitgesloten dat PST en PSL de terugweg te voet zouden afleggen en dus werd een plaatselijke taxi de berg op gestuurd. Rond 11 uur gingen uiteindelijk de lichten uit. Rust! 🙂
Dag 7, de kustroute
Na onze rustdag van gisteren waren we alle drie lekker vroeg wakker. Ook het zelf klaar maken van het ontbijt ging vlotjes. We wisten nu dat een spiegelei maken het beste ging op de buiten BBQ. De peper, ham, yochurt, de-café en sinaasappelsap maakten het ontbijt compleet. Nadat we alles netjes achter hadden gelaten begonnen we aan onze ruim 350 kilometer kustweg.
De temperatuur was wisselend, soms drukkend benauwd en soms gewoon lekker.
Al snel waren we elkaar kwijt, iets wat wel vaker voor komt. Nu duurde het wel erg lang. Peter Sl en G-J troffen elkaar nog, Peter St. was in geen velden of wegen te bekennen.
In Split reed G-J de doorgaande weg op, in zijn spiegel zag hij Peter Sl de afrit Split nemen. Opeens een teken van leven van Peter St, via de sms gaf hij aan nog 255 kilometer voor de boeg te hebben en “rustig” door zou tuffen. Drie kwartier later had G-J nog 255 km voor de boeg. Beide Peters op de hoogte gebracht met een sms’je. Peter St. antwoorde vrij snel daarna bij een tankstation 180 km voor de eindbestemming te staan. Hier bleef Peter wachten.
Omdat de Garmin van G-J de route had herberekend en hem via de autoweg wilde sturen besloot G-J om de kustweg te rijden, een stukje wat wel druk was. Veel verkeer, voetpaden en verkeerslichten. Van een groene golf hadden ze naast de Duitse exemplaren nog nooit gehoord. Uiteindelijk waren we toch weer met zijn drietjes bij elkaar, weer voor korte duur.
Peter St. En G-J hadden een mooie lunchlocatie gevonden, de motoren strategisch geparkeerd zodat Peter Sl deze goed kon zien. We zaten al lekker op het terras met zicht op de weg toen Peter vlotjes langs stoof. Paniek, snel bellen, smssen, weer bellen, geen contact kunnen krijgen….
Peter St en G-J besloten om toch al te bestellen, het smaakte prima. Alleen niets gehoord van Peter Sl, we maakten ons toch een beetje zorgen.
Beide Peters hadden na hun rustdag last van de beentjes door het geslenter langs de boulevard en hadden ook allebei last van hun maagje. Allebei de mannen hadden een apotheekje aan pillen naar binnen geschoven om de last te onderdrukken, geen idee of Peter Sl uiteindelijk toch te veel last had gekregen.
Peter St en G-J gingen weer gestaag verder met de tocht langs de kust, er zaten zeker mooie stukken tussen en leuke bochten combinaties maar achteraf waren we het alle drie erover eens dat onze verwachtingen van deze route hoger waren. Uiteindelijk appte Peter Sl. dat hij gearriveerd was, de 360 kilometer had hij afgelegd met een flesje water en twee sportrepen.
G-J en Peter stopten nog op het tweede geschikte punt, bij het eerste geschikte punt reed iemand Peter in de weg. Peter had erg veel last van zijn beenspieren, hij wil echt meer gaan wandelen om de spieren in optimale vorm te houden. 😉
Nadat we alle drie gearriveerd waren werden we hartelijk welkom geheten door de eigenaar van het mooie appartement, het welkomstdrankje smaakte alsof je er glas streeploos mee kon reinigen.
Een opfrisbeurt en een tukje voor beide Peters later waren we weer klaar om de spiertjes los te lopen en met de benenwagen gingen we richting de haven waar we een restaurantje uitzochten.
Een unieke dag, de eerste keer dat we met onze reisleider op stap waren en nog geen glas bier hadden gedronken na aankomst. Na het avondeten op een terrasje gaan zitten waar Peter St. zelfs vitaminedrankjes bestelde… Peter, beterschap!
Na samen een Kroatische voetbalkraker gekeken te hebben was het weer hoog tijd om onze bedjes op te gaan zoeken, morgen rijden we Kroatië weer uit en zetten we gestaag onze terugreis in.
Dag 8, einde van de kustweg.
Na een goede nacht heeft de heer des huizes zijn best gedaan om voor ons een ontbijt klaar te maken. Best redelijk gelukt en dat met een prachtig uitzicht.
Om 9 uur zaten we weer op onze motoren richting het noorden. Het weer was goed, zonnig. Maar de voorspelling in Kranjska Gora gaf 100 procent regen aan….
Het eerste deel van de route voerde ons weer over de kustweg richting Rijeka. Een heel mooi stuk om te rijden. Voor Rijeka gingen we van de grote weg af en reden we het binnenland in, kleinere wegen, veel bochten, best mooi.
Hiermee lag de kustweg achter ons. Samenvattend: het stuk tussen Rijeka en Zadar is zonder meer een aanrader te noemen. Ook ten zuiden van Makarska, in elk geval tot Metkovic, is ons prima bevallen. Daartussenin: grote tegenvaller… (onder Metkovic ri Dubrovnik kan ik niks van zeggen, zijn we niet geweest.)
Verder kan ik kort zijn over het vervolg vd reis door Kroatië: mooi, zonder specifieke hoogtepunten.
Eenmaal terug in Slovenië werd getankt en even gestopt voor een kop koffie. En tevens gingen de eerste regenjasjes aan. Na een heel mooi stuk door een vallei, oa langs Idrija, werd geluncht.
Met volle maagjes werd koers gezet naar ons einddoel dat nabij Kranjska Gora ligt. Echter, om daar te komen moeten we én door de voorspelde regenbui én over de Vrsic pas. En laat die laatste nu nét vandaag nog dicht zijn…. 🙁
Helaas waren we aan de voet van de pas ook niet meer bij elkaar. GJ besloot om de gok te wagen. Beide Peters besloten in overleg om de route naar Italië te verleggen via de Predilpas en zo naar ons hotel te gaan. Ondanks de regen een mooie route en zo bereikten we ons hotel.
GJ daarentegen had eenmaal aangekomen bij de Baustelle géén zin om om te draaien. Hij was op 8 km van het eindpunt. Nadat hij wat afzetlinten en boze wegwerkers had genegeerd, trok hij het eerste verse bandenspoor door de nét met zorg neergelegde nieuwe asfaltlaag. Daarna kon ook GJ z’n weg vervolgen om samen met PSL bij het hotel Vintranc te arriveren.
Een hotel in de sfeer van de Sissi-trilogie, té vriendelijke bediening. En weliswaar een heerlijk bereid diner, zó jammer dat alleen GJ een warme maaltijd kreeg voorgeschoteld…
Na nog wat afzakkertjes zocht iedereen weer de bedjes op voor de nacht. Morgen 388km over 7 Dolomieten-cols.
PSL
Dag 9, Koninginnerit door de Dolomieten.
Vanochtend vroeg uit de veren voor een lange dag. Ontbijt was mwa… Om half 9 lieten we Vitranc voor wat het was en zetten we koers richting Italië. Eerst met mach 3 over de SS13 om km’s te maken en dan afbuigen naar de eerste pas…. chiuso :@
Noodgedwongen een omleiding moeten berekenen en na een omweg van zo’n 45km zaten we weer op de route. Nou ja, beide Peters dan want GJ zwierf elders rond. Na wat heen en weer gebel werden we weer herenigd.
Overigens begon de dag voor PSL wat minder, zijn fotocamera weigerde dienst. Ook na telefonisch overleg met Nederland lukte het niet om de storing op te heffen :(. Mooi was het dan ook dat plots in een stadje een fotozaak langs de route lag en met een nieuwe SD kaart was het probleem opgelost. Nu maar hopen dat de foto’s op de oorspronkelijke kaart niet verdwenen zijn….
Het aantal passen liep vlotjes op. Soms omzoomd met roze vlaggetjes en fietsjes, het leek wel een nationale feestdag :D. De eerste, Sella di Razzo, was een klotepas! Zeer slecht wegdek, veel grind en afgebrokkelde wegkanten. Daarna volgden een paar lekkere cols waaronder de Falzarego waar we tevens gelunched hebben, vlak onder de top.
Daarna volgde nog meer moois onder, moet gezegd worden, ideale weersomstandigheden. Half bewolkt, niet te warm en práchtige vergezichten.
Om uit het dal te komen had PST een kleine pas gevonden, net ten noorden van Bolzano. ”Klein” slaat in dit geval níet op de hoogte want die liep al weer snel op naar ruim boven de 1300 meter. Het kleine sloeg op het verzet wat we moesten steken om omhoog te kunnen klimmen, PSL zat meer dan eens in z’n 1. Een vermoeiende klim. GJ en PST hadden inmiddels een aardige voorsprong opgebouwd op PSL maar alledrie hadden we op hetzelfde moment behoefte aan een pauze. Sms-contact leerde dat we 27 km van elkaar verwijderd waren. Zij boven op de Penser, PSL nog onder in de vallei. Gelukkig ging het na de pauze weer crescendo met PSL en zo werd binnen het uur zowel de Penser (die je met welgeteld één hairpin zowat volgas kunt beklimmen) als de Jauffen geslecht en werden de laatste km’s richting Stulles afgelegd.
PST en GJ werden echter op die route teruggestuurd bij wegwerkzaamheden op de enige weg naar dat bergdorpje. Na enige omzwervingen in de omgeving mochten ook zij uiteindelijk de Baustelle passeren om ons verblijf voor vannacht op te zoeken: Unterstuarnerhof. Een zeer mooie vakantiewoning op een boerderij met een werkelijk fabelachtig uitzicht op de flanken van de Timmelsjoch.
En door het oponthoudt van de eerste twee en de vlotte inhaalrace van de laatste, waren we binnen 2 minuten allemaal weer bij elkaar :). De motoren konden in een boerenshop naast de hooiwagen worden weggezet. De dagtellers gaven rond de 430km aan, de ene iets meer dan de andere.
Nadat we ons alle drie hadden verzorgd gingen we moe, maar fris gewassen en gestreken naar een nabijgelegen pension waar we heerlijk hebben gegeten. Een erg vermoeiende dag, iedereen pijn op plekken waarvan je niet wist dat ze pijn konden doen. Maar wel met allen een zeer tevreden gevoel over deze prachtige koninginnerit :). De gebruikelijke pinten en digestiven hadden we dík verdiend!
Dagen 10 & 11, de rit naar huis
Ik voeg de laatste twee dagen samen, het gaat over de ca 1.000 km die we hebben gereden om weer thuis te komen.
Op zaterdagochtend kregen we om 8 uur het ontbijt bezorgd door onze plaatselijke schonen. Met recht een bijzonder koppel :). Ontbijt was ok, al kon PST het eitje niet bekoren. Tijdens t ontbijt, hadden we uitzicht op een prachtig panorama, wat is t hier mooi!!!
Rond kwart voor negen lieten we Stulles achter ons en begonnen we aan de beklimming van de Timmelsjoch die met zijn hoogte van 2474 meter het zgn dak van deze reis was. De weersomstandig waren ronduit perfect, af en toe gestopt om van de omgeving te kunnen genieten. Vlak onder de top de motoren en onszelf vereeuwigd in een mooie groepsfoto, waarna we de top passeerden en aan de afdaling begonnen. De pas was donderdag pas sneeuwvrij gemaakt, wat vooral aan de noordzijde nog goed te zien en te voelen was, rijden tussen metershoge muren van sneeuw heeft een behoorlijk verkoelend effect :p.
Na de tol en het tanken reden we via Sölden het Ötztal uit in de richting van Imst alwaar we koers zetten naar de Hahntennjoch om zo in het Lechdal te komen. Helaas had PST zich ergens verpind, en was ie een doodlopende pas aan het beklimmen. Keren, draaien, zoeken en dan uiteindelijk toch weer de juiste route gevonden. Inmiddels koersten GJ en PSL door het werkelijk prachtige grensgebied van Oostenrijk naar Duitsland.
Rond 1 uur was het tijd voor de lunch en daarna vervolgden we onze weg door de Algau richting het zwarte woud. Mooie, goede, glooiende wegen die vlot konden worden afgelegd en met nog een laatste bui ter afkoeling werd hotel Zum Ochsen in Vöhrenbach bereikt. Na de gebruikelijke pinten (lauw….) hebben we gedouched en gegeten, om vervolgens het dorp in te gaan op zoek naar een tv-scherm voor de CL-finale. Een zoektocht die ons op bijzondere plekken deed belanden. Uiteindelijk in de pizzeria t.o. ons hotel een groot beeld en koud bier gevonden.
Na een goede nachtrust (wrs in tegenstelling tot de Liverpool-keeper) zondagochtend om half 9 vertrokken voor de laatste ruim 600 km. We hadden inmiddels besloten om tot Landstuhl de route te rijden (secundair) en dan na de lunch de autobahn op te draaien voor de laatste 300km. Zo gezegd, zo gedaan.
Na al het moois van de voorbije 10 dagen was dit een rit zonder echte hoogtepunten, maar zéker geen tegenvaller. Mooie rit en goede wegen. Vooral op een stuk door Frankrijk, asfalt zo grof als schuurpapier en zo strak als een biljartlaken, een uitnodiging voor snel bochtenwerk. En zo’n uitnodiging mogen we natuurlijk niet weigeren ;).
Rond half 1 bereikten we Landshut waar we onder de grote M geluncht hebben. Rond half 2 zaten we weer allemaal op de motoren en vlogen we met zo’n 150km/u naar huis, route Wittlich-Prüm-Luik. Nabij Hermeskeil passeerden we nog de plek waar we 4 jaar geleden getuige waren van een ernstig ongeval (gelukkig met goede afloop, de bestuurster van toen is inmiddels weer terug in de VS en het gaat goed met Veronica 🙂 ).
Afentoe werd het vliegen onderbroken door een Baustelle. Niet heel veel, maar met lengtes tussen de 6 en 20!!!! km schoot t niet echt op. Op wat gedruppel bij Malmedy na passeerden we voor de 20e en laatste keer een landsgrens, waarna we nét voor een fikse bui, rond 16:10 uur allemaal onze eigen thuishavens bereikten. Moe, maar zéker voldaan.
Mijn (PSL) nieuwe Twin had 4.330 km’s afgelegd. PST en GJ hadden resp. 4.239 en 4.349 km’s afgelegd.
En met nog een laatste gezamenlijk etentje, deze keer vergezeld door de dames :), werd de BCB-tour 2018 naar Kroatië afgesloten.
@GJ: bedankt voor de gezelligheid, het samen genieten en het lachen.
@PST: idem. Maar vooral ook mijn complimenten voor een perfect voorbereide reis. Prima routes, geweldige accommodaties. 4300 km in 11 dagen door (voor ons) grotendeels onbekend gebied, hoe krijg je het geregeld?!? Chapeau, bedankt vrundj! 🙂
PSL.