Eerst nog even terug naar de dag van gisteren. We hadden voor deze reis pas de eerste 3 dagen geboekt en zouden onderweg kijken hoe – met name in welke richting – we dan onze weg zouden vervolgen. En zo werden gisteren diverse meteo-sites geraadpleegd om de komende dagen uit te stippelen. De natte rode draad van het verhaal: op de Veluwe is ’t mooi weer en verder is het óveral in zuid-europa onstabiel. We hebben gekozen om de oorspronkelijke Balconyroads-etappeplaatsen (mooi scrabble-woord) zoveel als mogelijk aan te houden, maar dan wel met stérk ingekorte routes. In de ochtend maken we de meeste kans op goed (lees: droog!) weer en daarna is er overal kans op regen- en/of onweersbuien.
Zo zien de komende dagen er uit:
Vandaag naar Sampeyre, ca 270km via Lautaret, Montgenevre en de Colle della Finestre.
Zaterdag naar Barcelonette, plm 180 km via Agnel, Izoard en Vars. Een hele korte rit.
Zondag een rondrit vanuit Barcelonette en daarna op maandag een transfer naar Tresques (via de Ventoux) om daar vervolgens een rustdag op te pakken.
Vanochtend heeft de Franse keuken ons een verrassend goed ontbijt verzorgd. Nou ja, ’t waren Antwerpenaren en de lat ligt vwb ’t ontbijt nou ook weer niet zo héél erg hoog in la France… In elk geval zaten we voor 9 uur alweer op de motor en reden we over een van de balcony-roads die Bourg d’Oisans omringen in oostelijke richting. Terwijl de vallei zich rechts aan ons tentoonspreidde, écht tijd om te kijken heb je niet als je enkele honderden meters daarboven, via uitgehouwen tunneltjes, van de ene afgrond naar de andere slingert.
Het was iig nog droog, al was het zwaar bewolkt en was de weg soms versperd door loslopende koeien. Hopelijk dat het verderop beter wordt. Eenmaal terug op de grote doorgaande route van Grenoble – via Bourg d’Oisans – naar Briançon kon het gas er goed op en werd ook de Col de Lautaret op en af gevlogen. Boven even onderbroken om een extra jas aan te trekken, het was slechts 14 graden….
Eenmaal Briançon en de Col de Montgenevre voorbij, passeerden we de Italiaanse grens en stopten we om te tanken, een kop koffie te drinken én om de regenvoering in onze pakken te ritsen. Want ja, de hoop op beter weer spoelde langzamerhand weg.
En jawel, nog vóór de koffie op was (1 slok) kwam de nattigheid al naar beneden…. In de regen reden we naar de Col della Finestre, een col die deels onverhard is (strade bianchi) en in diverse Giro-etappes al voor mooie plaatjes heeft gezorgd. Helaas werden we na enkele km’s in de klim verrast door grote borden waarop in 4 talen stond aangegeven dat de pas dicht was. We zouden ’t erop kunnen gokken, hij staat nl hoog op de diverse bucketlijstjes. Óf we gaan omdraaien en rijden er omheen (snelweg naar Turijn en dan richting Pinerolo) om naar Sampeyre te rijden.
Het werd ’t laatste. Ondergetekende was al vermoeid en vond de gok te groot om ’t erop te wagen, met ’t risico om dan weer om te moeten draaien en in de zeikregen weer naar beneden te moeten…. sorry Peet. Moeten we ”helaas” nog een keertje hier terugkomen 😉.
Via enkele tolwegen waren we op een uurtje aan de andere kant en hebben we even na enen ergens héél goed geluncht. GJ wilde al gaan betalen, maar bleek dat we nóg een gang kregen. En dat voor een habbekrats. Mille grazië (en vraag me niet of je dat zó schrijft…).
Tijdens ’t eten – inmiddels was de regen overgegaan in wat gespetter – werd ’t plan gemaakt voor de laatste nog ca 50 km naar ’t hotel. GJ en PST besloten nog een extra ommetje te maken, terwijl PSL rustig via een korte route naar t hotel wilde rijden om even te kunnen gaan rusten.
En zo kwam PSL als eerste op ’t bergweggetje uit waar onze overnachtingsplek zou moeten zijn. De weg werd met de km smaller en slechter om uiteindelijk te eindigen op ’t erf van een oude vervallen boerderij. Híer kon ons paradijsje voor vannacht niet zijn. Op ’t bijbehorende geitenpad maar de motor gekeerd (dankzij de Ad6-trainingen (keren op een helling)) gelukkig geen probleem, en terug naar beneden om nét in weer zo’n onmogelijke bocht, in de koplampen van de BMW van PST te kijken 😀. Nadat de mannen ook hún machines met de neus in de andere richting hadden gezet, gezamenlijk ons verblijf gezocht en jawél: gevonden.
PSL is gaan rusten, de andere mannen zijn ff (kort!!!) gaan wandelen. Daarna, rond 7 uur werden we aan tafel verwacht. Het eten was heerlijk! De lokatie een opgeknapte oude boerderij met bijbehorende watermolen met héél veel karakteristieke elementen. Van binnen eigenlijk van alle luxe voorzien, maar met een uitstraling van 200 jaar oud. Mooi!!
Foto’s zijn vandaag schaars, eigenlijk alleen van de pauzes, want tijdens ’t rijden zijn de telefoons niet uit hun waterdichte bewaarplaatsen gekomen…. Om half 9 waren we weer terug in onze watermolen en met ’t geruis van de voorbij stromende bergbeek gingen we al vroeg slapen. Morgen is wéér een dag (al zal ’t na de middag weer nat worden…. gelukkig maar een hele korte rit)
