Vandaag stond de langste etappe op de planning, ruim 7 uur rijden over 380 km met als hoogtepunt de nationale parken ten oosten van Cazorla, ons eindpunt van vandaag.
Met het oog op deze rit had ik gisteren een afkorting genomen, en de opzet om vanochtend uitgerust aan ’t ontbijt te zitten was dan ook geslaagd. Het ontbijt an sich: continental, en daar is alles wel mee gezegd…
Na met dezelfde voertuiglift het verder uitstekende hotel weer te hebben verlaten, verlieten we Almeria om in een stralend zonnetje (had ik al eens gezegd dat ’t hier echt hééérlijk weer is 😀 ) noordwaarts te koersen. Eerst grote doorgaande (auto)wegen, maar na een halfuurtje begon ’t leuk te worden. Écht leuk!!
In korte tijd werden weer de nodige hoogte-kilometers gemaakt en wederom die prachtige vergezichten en heerlijke wegen, tijd voor weer een fotostop.
Na de top en de onvermijdelijke afdaling de vallei overgestoken om aan de andere kant opnieuw de hoogte in te klimmen, al moest ik daarvoor eerst een op de weg kerende vrachtauto ontwijken. ABS doet ut iig :).
Na ook deze pas, die tevens de grens vormt tussen de regio’s Almeria en Granada, te hebben geslecht, reden we over lange maar vooral rechte wegen richting de nationale parken waar we ons zo veel van hadden voorgesteld.
Het begin was nog wel aardig, al moesten we wel een kudde shoarma-in-opleiding eerst voorrang verlenen.
Daarna werden de wegen echter slechter, en het aantal tegenliggers nam helaas ook toe. Complete vrachtauto-combinaties die zich naar boven/beneden over de kronkelige wegen wurmden, moesten worden ontweken. En daar waar er al ruim 20km werd gewaarschuwd voor ”opspattende steentjes”, dan slaat ons ineens de schrik om ’t hart (ojee, ja van beide PS’en!!) als dan ineens meerdere kruiwagens daarvan in een bocht ligen. Met ’t nodige kunst- en vliegwerk en onder ’t aanspreken van ál onze rijvaardigheden, konden we beiden onze machines met de gepoetste kant boven houden, maar de schrik zat er wel in. Zeker na nóg zo’n k#-bocht, een paar km verder. Nee, de A317 is géén aanrader….
In Hornos werd gestopt voor een late lunch, nog maar 80 km te gaan. Het begint op te schieten :).
Na de lunch draaiden we de A319 op, langs een stuwmeer richting Cazorla. De navi gaf bijna 2 uur aan. Maar da’s dan gebaseerd op een max-snelheid van 40kmh :o. Omdat het een ”fietsweg” is. We hebben op die 80 km geen fietser gezien, dus voelden we ons ook niet gehouden aan die snelheidsbeperking ;). Zeker PST had er goed de sokken in, om de nare ervaring van die grindwegen kwijt te raken. PSL reed eveneens lekker door, maar dan lekker relaxed om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.
Ondanks tank- en fotostops, alsmede wat inhouden bij overstekend wild uit de bambi-categorie, waren we anderhalf uur later al bij t hotel. Een idyllisch gelegen hotel-restaurant met eigen parking en diverse huisjes. Werkelijk fantastisch, 2 slaapkamers, 2 badkamers, woonkamer met balkon en een magnifiek uitzicht over Cazorla. Na m’n inmiddels gebruikelijke siësta een paar pintjes in de bar te hebben genuttigd gingen we lekker aan ’t diner en zullen we dadelijk wel weer vroeg onder de wol kruipen. Adios.
