Inmiddels plenst ’t al in ’t gebied rondom Genève (daar waar wij onze dag eigenlijk hadden moeten beginnen) en ook in Bourg-en-Bresse zijn de wegen nat, máár schijnt een lekker zonnetje bij vertrek. Na een voor Franse begrippen redelijk ontbijt, rijden we om 9.15 weg vh hotel voor een rit van zo’n dikke 700km. De verwachting is dat we ’t de eerste 150km nog droog zullen houden, maar daarna is de regen onvermijdelijk. Hopelijk vanaf Metz ook weer droog, we gaan ’t zien.
We komen na 80km droog bij de eerste tankstop aan. Splash-And-Dash, maar niet voordat PSL z’n regenjas heeft aangetrokken (’t pak van PST zou ’t aan moeten kunnen). Nouuu, dat was geen overbodige luxe, want zo’n 25km voordat we Dijon bereikten werd de lucht donkergrijs en gingen de hemelsluizen open. En aangezien de wegen in Frankrijk niet – zoals in NL – voorzien zijn van ZOAB, bedraagt de zichtafstand al snel minder dan 200 meter, tempo eruit dus. Dit zijn ook de omstandigheden dat de Franse gendarmerie post vat naast de Pèage, om de bij regen geldende 110kmh-maximumsnelheid te handhaven. Ik heb er iig 3 kunnen ontwaren langs de kant vd weg. Harder dan 110 was door de omstandigheden ook simpelweg niet mogelijk/verstandig.
Bij de 2e tankstop, zo’n 60km voor Nancy, begon de intensiteit gelukkig te verminderen en kon er ook wat natte kleding worden gewisseld. Gelukkig lieten we de nattigheid niet veel later achter ons en stopten we vlak voor de Luxemburgse grens om de ingeslagen broodjes weg te werken. De regenkleding werd definitief opgeborgen en nogmaals werden droge shirts aangetrokken.
Wat resteerde waren nog zo’n 300km naar huis, waar niet veel over te zeggen valt. Iig heb ik m’n doorweekte handschoenen weer zo goed als droog gekregen. Na nog een laatste Splash-and-Dash in Luxemburg (Capellen), via Luik en Maastricht naar huis. Aankomst rond 17:20u.
Rest niks anders om Peter van harte te bedanken voor de wederom uitstekende voorbereiding, de mooie routes en verrassende hotels. Dank ook voor een aantal dagen onvervalst rijplezier (waarin we ruim 3.000km hebben afgelegd), de gezelligheid, het lachen en de video-vlogs. We zijn over de hoogste geasfalteerde alpenpassen gereden, zoals de Iseran (2770), de Galibier (2742), de Izoard (2x) en zélfs helemaal boven op de Bonette (2802), maar ook door diepe canyons (al heten die hier natuurlijk Gorges). Ook de Italiaanse etappes waren uitdagend en zéér indrukwekkend met oa de Finestre en de Esischie. Ik heb er van genoten en kijk al uit naar ons volgende avontuur, en daar hoeven we helemaal niet zo lang meer op te wachten: over minder dan 3 maanden rijden we al onder de Spaanse zon :D.
Ik zeg voor de laatste keer: A demain, en Hasta la próxima 🙂
