Voordat ik verslag doe van de bijzonder mooie dag van vandaag, nog even terug naar gisteravond. In ’t hotel zelf kun je niet eten. Geen probleem, Susa is een redelijk grote stad met genoeg restaurantjes in de buurt vh hotel. Wij landden in pizzeria Bella Napoli, en bestelden beide een pizza Tonno.
Of d’r überhaupt tonijn op heeft gelegen, weten we niet. De tomatenpuree was aangelengd met pure sambal oid, dus bij de eerste hap waren alle smaakpapillen gelijk weggebrand. Geen aanrader. Ter goedmaking, en om de mond af te laten afkoelen een lekker italiaans ijsje gescoord.
Dan naar de dag van vandaag. We ontwaakten wederom onder een strakblauwe hemel en na een voortreffelijk ontbijt (ik stuur een foto vh ontbijtbuffet naar de Franse ambassade, misschien kunnen ze daar iets leren vd italianen).
Nadat alle faxen waren verzonden reden we onze raspaardjes naar buiten en binnen 10 minuten stonden we aan de voet van de eerste col. Een hele bijzondere: de Colle della Finestre. 2 jaar geleden stonden we in de stromende regen ook al aan de voet, met een groot CLOSED voor onze neus. En nu: Aperto!
De eerste 9 km (oid) zijn geasfalteerd, maar smal, stijl, veel bomen en nóg meer krappe bochten. Heeeeel veel bochten, een recht stuk was zelden langer dan 100 meter. Na een kwartiertje klimmen, veranderd dan het wegdek en ook de rijmodus van onze motoren: gravel cq enduro. En zo rijden we nog 7 km over gravelwegen naar de top. Om eerlijk te zijn, het was een geweldig avontuur, maar wat de Giro en andere wielerkoersen hier te zoeken hebben is ons beiden een raadsel. De Finestre is een fantastisch mooie klim, doch zéker niet voor beginnende bestuurders. De vergezichten onderweg zijn prachtig en in een stralend zonnetje is hij te doen. Met slecht weer: laat em links (of rechts) liggen, afhankelijk uit welke richting je komt . Actiefoto’s/-filmpjes: kijk naar de vlog!
De zuidzijde is weer volledig geasfalteerd en die gebruikten we voor de afdaling. Na een paar km stond een aftakking naar een reeks collecties gepland, waarbij je over de bergkam richting Sestriere rijdt. Echter: geheel onverhard en ondergetekende was daar na de Finestre wel klaar mee. En dus stuurden we vlot naar het dal om in Sestriere een kop koffie te scoren.
Via de Montgenevre, die tevens de grensovergang terug naar Frankrijk markeert, reden we naar Briançon om aan de volgende mooie col te beginnen: de Col d’Izoard. Daar heb ik inmiddels meerdere keren over geschreven, dus gemakshalve verwijs ik naar de verslagen van eerdere jaren, hier op deze site. Hij ís en blijft een van de mooiste cols die ik ken .
In het dal richting Queyras (nee daar eten we zeker níet!) bij een restaurantje lekker geluncht. Heerlijk in ’t zonnetje, om van daar uit de machtige Col d’Agnel te beklimmen. Voor ’t eerst vanaf de Franse kant, lekker vlot naar boven met al van verre uitzicht op de pashoogte. Die ligt dan ook op 2744 meter hoogte. Snel de top over (en weer terug Italië in) en gestart aan een prachtig mooie afdaling richting Sampeyre. Hier konden we tanken.
De laatste col is de colle del Sampeyre. In onze herinnering was ’t een hele lastige col die we in 2010 al eens van de andere kant bedwongen hebben. In zeer dichte mist, waardoor we toen zelfs op een boerenerf terecht kwamen. Daar hadden we nu gelukkig geen last van, oh wacht: de top was wederom in nevelen gehuld maar eenmaal over de top reden we na 200 meter al weer in het stralende zonnetje.
Via een zéér smalle afdaling, met een eveneens afdalende camper die geen enkel ruimte ruimte bood om te passeren belanden we uiteindelijk in Macra. Alleen was de ”oprit” naar het hotel ruim een kilometer lang, stijl, en heeeel smal. Een kruising tussen hotel Cal Paller (aka Pèppe) in Spanje en de monte Zoncolan, een uitdaging! Na een eerste fles lokaal bier en een verfrissende duik in ’t zwembad aan de verslagen (zowel geschreven als de vlog) gaan werken, daarbij regelmatig afgeleid door een stelletje steeds luidruchtiger en zatter wordende Spaanse dames aan de tafel naast ons. Dat gaat nog gezellig worden hier vanavond, ”vrees” dat ’t nog lang zal duren eer de rust neerdaalt over ”Locanda del Silenzio”
A demain!
