Bestemming 2017 bekend!
Na een jaartje rustig aan doen (weekend tripjes rondom Moezel en Rijn) staat voor dit jaar weer een nieuwe reis op onze agenda.
We hebben gekozen voor een schitterende regio, echter zal de naam er van, Aosta Vallei, slechts weinige bekend in de oren klinken. Toch is deze regio, afgaande op onze eerdere ervaringen, een bezoek meer dan waard. Gelegen in het Noordwesten van Italie, ingeklemd tussen Oostenrijk & Zwitserland in het noorden, de Franse Alpen in het westen en de Dolomieten in het oosten.
De geplande routes zullen nadrukkelijk deze buurlanden opzoeken en bekende passen als Silvretta, Furka, Grimsel, St. Bernard en Izoard staan op het lijstje. In Italë zelf rijden we onder meer de Stelvio, Mortirolo en Gavia, en doorkruisen we als gezegd de Aosta vallei.
De voorbereidingen zijn gestart, de data gepland, hotels geboekt en ook de deelnemers zijn bekend! Dit jaar rijden we met de “harde kern van het eerste uur”, Geert-Jan (GJ), Peter Sleuters (PSL) en ondergetekende (PST).
PSL gaat vertrouwen op zijn trouwe metgezel de Transalp, GJ en PST hebben inmiddels geïnvesteerd in een nieuwe motor. Binnenkort hierover meer….
Eine neue Liebe ist wie ein neues Leben!
Als in het vorige bericht al vermeld is de afgelopen maanden de vloot flink vernieuwd. Maar liefst 2 van de 3 motors zijn vervangen!
Allereerst GJ; deze is sinds een klein jaartje trotse bezitter van een nieuwe Yamaha Tracer. De Suzuki V-Strom had inmiddels de nodige dienstjaren achter de rug en de verkoper liet GJ kennis maken met de nieuwste verkooptopper uit de Yamaha stal; de Tracer. Na enkele proefritten en het onvermijdelijk twijfelen over kleur en uitvoering was GJ verkocht en is uiteindelijk dit de nieuwe aanwinst:
De trouwe metgezel van PST, de Honda Varadero, was duidelijk door zijn levensjaren heen; ruim 100.000 km samen onafscheidelijk door heel Europa. Nooit verzaakt, altijd paraat, vertrouwd en onvermoeibaar. Natuurlijk had hij grote dorst, zorgde hij voor een bedwelmend benzine spoor, waren zijn bandjes mooi glad gesleten, de tandwielen afgetopt en kwam er af en toe een luide knal uit de uitlaat; hij was er altijd. Ikwilvanmijnmotorfietsaf zorgt voor een mooie oude dag is beloofd….
En dus moest ook PST op zoek naar iets nieuws. Ook hier kwam de twijfel om de hoek. Vele goedbedoelde adviesen, evenzoveel pro’s als con’s; Japanse degelijheid of de Duitse liefde op het eerste gezicht… Uiteindelijk werd de keuze erg gemakkelijk door een prachtexemplaar dat gevonden werd in de buurt van Köln. En zo kwam de langgekoesterde BMW R 1200 GS op de een-na-laatste dag van 2016 op een trailer naar Echt. Inmiddels heeft hij zijn rondje langs RDW, Belastingdienst enz. gehad en staat ook deze nieuwe fiets te popelen om zijn kunsten te vertonen in de Aosta vallei.
Overigens meteen maar voorzien van wat extra exposure drang voor deze website…
Proefrijden
Belangrijk onderdeel van al onze reizen is altijd de voorpret geweest. Weken, maanden van te voren al mijmeren over te rijden cols en plaatsen die we willen aandoen. Routes maken, hotels boeken, controleren, annuleren, opnieuw boeken, routes aanpassen,….. het hoort er allemaal bij.
En minstens zo belangrijk; weer vertrouwt raken met de (nieuwe) motor, bagage mogelijkheden overdenken, Zumo leeggooien, up-daten, routes rijden.
Een proefrit is dan eigenlijk wel een heel goed idee. Gelukkig nadert de tijd van extra vrije dagen en kan gemakkelijk een lang weekend worden vrijgemaakt. En dus rijden we binnenkort drie dagen langs Moesel en Rijn. PSL is er helaas niet bij maar zal waardig worden vervangen door Wouter.
Alles is gepland, de Zumo’s weer gesynchroniseerd, de routes gepland en het hotel geboekt. Binnenkort het verslag…
Pasen am Rhein
Goede Vrijdag,14 april.
Vandaag is het zover, we rijden naar ons logeeradres in de buurt van Zeltingen-Rachtig. Afspraak is dat we rond 14.00 uur weg zullen rijden. De sponsorloop in Maasbracht is door de strakke organisatie echter ruim op tijd afgelopen en opgeruimd dus voorzichtig een balletje opgegooid of we eerder vertrekken. Peter kan theoretisch om 13.00 op de motor zitten, Geert-Jan ook. Wouter is nog niet in de lucht, ook al heeft hij zijn nachtdienst weggeruild. Na wat app verkeer en een telefoontje is de vertrektijd op 13.30 komen te staan. Peter, Wouter en Geert-Jan komen van drie verschillende kanten aangereden, Pa Steskens staat er samen met Marion om ons uit te zwaaien.
We gaan beginnen! Vandaag de kortste route en waarschijnlijk ook de enige dag zonder regenpak. We zullen volgens weer online niet uit onze motorpakken zweten, dinsdag voorspellen ze zelfs sneeuw op ons logeeradres….
De heenreis gaat voorspoedig, Peter heeft weer een prachtige route gemaakt. Onderweg natuurlijk een stop voor een lekkere kop koffie, Wouter wordt ter plekke tot penningmeester gebombardeerd. De twee BMW’s voelen zich in hun element in hun thuisland. De Tracer heeft het ook naar zijn zin, ook al heeft het baasje het een stuk moeilijker met het volgen van de route. De navigatie heeft kaartmateriaal van ruim 8 jaar geleden en de geur van de Varadero wordt echt gemist als volgspoor. Gelukkig heeft onze frontman een geel vestje om zijn goddelijke lijf zodat hij toch op een afstand goed te zien is. Het laatste gedeelte van de route gaat al over glooiende wegen met af en toe een heerlijke haarspeldbocht, dit voorspelt veel goeds voor de komende twee dagen.
Op ons logeeradres aangekomen worden we hartelijk begroet, onze drie stalen rossen mogen wederom in de garage staan. We mogen kiezen wat de kamer indeling betreft, Wouter en Geert-Jan gaan op de kamer met uitzicht op het… geen idee eigenlijk, en Peter neemt de overgebleven kamer. Traditiegetrouw drinken we eerst een lekkere fles bier met de motorbroek nog aan in het gästezimmer voordat we ons gaan opfrissen en met de taxi richting Bernkastel Kues vertrekken.
Ook hier heeft Peter weer super huiswerk verricht, hij weet precies waar we gaan eten en waar we daarna nog iets kunnen gaan drinken. Omdat het al best laat is gaan we nog maar (weer) een hapje eten, we hebben nog een kruidig zaakje gevonden waar geen super lange wachtrij staat. De tip van onze gastvrouw om ons via de Moesel terug te laten voeren naar huis en bij de sluis eruit te klimmen slaan we maar wijselijk in de wind en we komen weer braaf met de taxi naar huis toe. Moe maar voldaan kruipen we het bed in, morgen hebben we een serieuze route voor de boeg.
Paaszaterdag, 15 april
We zijn alle drie ruim op tijd voor het ontbijt, onze gastvrouw heeft weer een lekker buffet voor ons getoverd. We maken ook kennis met onze Spaanse medegasten, we hebben geleerd dat Spanjaarden verzot zijn op kiwi’s. Peter verteld vol trots dat Diana iets unieks heeft gedaan sinds ze elkaar kennen (en dat is al best lang!), Diana heeft kleding van Peter kleiner gemaakt! Het rugharnas wat Peter bij de motor heeft gekregen was zelfs voor Peter aan de ruime kant, na het naaiwerk van Diana zit het als gegoten.
Om 9.30 zitten we op de motor om te beginnen aan onze route van ruim 350 kilometer die Peter heeft uitgestippeld rondom de Moesel en de Rijn. Uiteraard wordt Geert-Jan weer uitgelachen omdat hij zijn regenjasje (Vast onderdeel van de uitrusting bij deelname aan een door Peter Steskens georganiseerde motorreis) aan trekt, echter na 5 kilometer vallen de eerste druppeltjes al op onze fietsen.
Peter is streng, onze eerder afgesproken koffiepauze van half 11 is echt te vroeg, tot 11 uur knallen we door en hebben de eerste 100 bochtige kilometers al achter de rug. De wegen zijn prachtig, al zitten er af en toe verraderlijke stukjes tussen. Gerepareerd, nat, glad, steentjes, voor ieder wat wils…
Ons lunchadres is een echt biker café, hier wordt het eten nog met de hand gemaakt. Peter staat zijn salade af, er ligt voldoende vlees met pommes op het bord om de trek te stillen. Ook al oogt het etablissement gedateerd, het eten is prima! Omdat het buiten steeds donkerder begint te kijken stelt Peter voor om de route iets in te korten. We stellen de Garmins in op Boppard en krijgen wederom een mooie route voorgeschoteld.
Na nog een kort overleg op/in een Amerikaans ogende brug kiezen we voor de kortste weg naar huis en na een dikke 300 kilometer komen we rond 16.00 uur weer op ons logeeradres aan. Ruim op tijd om naar de kwalificatie van de formule 1 te kijken, Wouter en Peter kunnen zelfs nog uitgebreid douchen van tevoren.
Na de kwalificatie springt ook Geert-Jan nog onder de douche en dan begint onze wandeling naar het restaurant wat Peter gezien heeft langs de Moezel. Omdat we onze dagelijkse wandeling een beetje missen besluiten we eerst een rondje door het dorp te maken en laten we Wouter alle bekende plekken zien, waar onder de Peterstrasse en het.. o nee, dit was het.
Aangekomen in het restaurant is er gelukkig nog plek in de serrekamer met uitzicht op de Moezel. We eten verse streekgroenten, “spargel mit erdbeeren” en een lekker stukje vlees/vis. Daarna maken we de wandeling terug naar onze gästezimmer waar we nog een aantal potjes “toepen”. Als doorgewinterde kroegbaas kijkt Peter soms verbaast over de keuzes die Wouter en Geert-Jan maken. Toch is ook Peter af en toe de sjaak. Omdat de vermoeidheid is toegeslagen en morgen de terugreis voor de boeg staat besluiten we mooi op tijd naar bed te gaan.
1e Paasdag, 16 april
Wouter en Geert-Jan zijn lekker vroeg, om 8.00 uur zitten ze gewassen en gestreken in de ontbijtzaal. Gelukkig is er van de Spanjaarden nog geen spoor en is er dus naast de chocolade Paashaas in het koffiekopje ook nog een kiwi voor ons te scoren. Peter komt ook spoedig aan, na het lekkere Paasontbijt zitten we in no time op de motor om de terugreis te starten. De route voert ons in het begin steeds terug naar de Moezel, van daaruit heeft Peter steeds weer een andere mooie “bergpass”.
Rond 13.00 stoppen we nog voor een laatste gezamenlijke lunch en daarna gaan we in een rap tempo naar het Echter en Brachter land. Peter en Wouter, bedankt voor de organisatie!
Geert-Jan
Het aftellen is begonnen!
Nog minder dan een maand voor onze trip. De voorbereidingen zijn in volle gang, iedereen op zijn eigen manier.
PSL is net terug van zijn jaarlijkse trip naar Frankrijk waar hij al jaren de begeleiding van Alp d’Huzes doet. Zijn onafscheidelijke Transalp bereikte vlak voor deze trip de 100.000 km, en pronkt weer met een lege kilometerteller.
GJ is druk met zijn Zumo’s. Ja, inderdaad, meervoud. Vanwege problemen met zijn eigen toestel heeft hij een tweede exemplaar gekocht. Deze is inmiddels helemaal schoon geveegd en lijkt prima te functioneren.
Ondergetekende is waarschijnlijk het meest fanatiek als het gaat om de voorbereidingen. Allereerst zijn nieuwe bandjes gemonteerd op de GS. Ik heb gekozen voor de PirelliScorpion Trial 2. Opgeruwd zijn ze inmiddels, en de eerste indruk is goed. Maar de echte ervaringen zullen pas tijdens onze trip komen. Bijkomend voordeel was een kleine check-up van de motor, en dan met name de vloeistoffen (olie, remvloeistof, etc.). Toen vervolgens de motor ook nog even werd “uitgelezen” en enkele elektronische features werden getest volgde ook het synchroniseren van de Boxer cilinders. En dat was een merkbare verbetering!
Pas geleden las ik een prachtig artikel over de Kaunertaler Gletscherstrasse. Meteen speelde de vraag op waar deze dan wel ligt? En nog belangrijker; waarom we deze nog niet eerder gereden hebben? Belangrijkste conclusie is dat het een doodlopende (tol)weg is. En wij normaliter altijd etappes rijden van hotel naar hotel.
Toch bleef de naam (en de uitdaging) hangen en vorige week besloot ik deze toch in de route te willen opnemen. Wat dan volgt is een dagje puzzelen; nieuwe hotels zoeken, oude reserveringen aanpassen of annuleren, routes omleggen, het volledige routeschema in ogenschouw blijven houden, etc.
Enfin, dag drie rijden we nu vanuit Zuid Duitsland via de Silvretta Hohenstrasse naar de Kaunertaler Gletscherstrasse. Ons hotel, gelegen halverwege deze strasse, laten we in eerste instantie links liggen en we rijden door tot de top. Hier foto-momentje en dan afzakken tot halverwege, ons hotel. Dag erna verder omlaag en dan op naar de Stelvio, Mortirolo en Gavia! Lijkt me geen onaardig vooruitzicht…
Werden in het verleden routes gemaakt met Mapsource, inmiddels ben ik helemaal overgestapt op Basecamp. En dus heb ik me moeten verdiepen in de specifieke eigenschappen van route en spoor, van harde en softe tussenpunten. Na een aantal proefondervindelijke leermomenten hoop en denk ik ook deze horde weer genomen te hebben.
Ook ben ik gaan pionieren op het gebied van onze betalingen. Al jaren hanteren we het principe van “een pot maken” waaruit eten, drinken en hotels betaald wordt. (Alleen het tanken is altijd voor ieder apart omdat hier natuurlijk wezenlijke verschillen zitten). Deze pot is altijd naar volle tevredenheid beheert door een van ons dus de verandering is absoluut niet ingegeven door slechte ervaringen of zo. Maar we leven nu eenmaal in een tijd met mobieltjes, apps, internetbankieren, etc. en willen niet stil blijven staan.
En dus is onze eerste gezamenlijke BUNQ bankrekening een feit. Ieder stort een mooi bedrag, betalingen via app of aangevraagde PIN pas en is het saldo niet meer toereikend even een verzoekje sturen via de telefoon. Ook hiervan zullen we pas achteraf weten hoe het werkelijk bevalt.
Tenslotte start het nadenken over de bagage. Natuurlijk pas ik weer de Russisch tactiek “van de verschroeide aarde” toe en draag alle inmiddels nagenoeg versleten (of te klein geworden) kleren nog een maal waarna ik ze weggooi. Hierdoor hoef je steeds minder mee te zeulen maar anderzijds hebben voorgaande trips geleerd hoe belangrijk het is goed uitgerust op reis te gaan.
Normale motorpak, zomerpak maar ook een extra warm vest, je kunt het allemaal nodig hebben. Grote voordeel is dat ik op mijn Varadero één topkoffer had, en nu op de GS twee zijkoffers. Met nog een extra bagagerol erbovenop verwacht ik hier dan ook geen problemen. En dat weten we de dag voor vertrek al. Jammer dat het nog enkele weekjes duurt….
P.S. Het ontvangen van dergelijke post behoort niet tot de gewenste voorbereidingen en hier hoop ik ook snel mee te stoppen!
Altijd weer die twijfel!
Exact drie weken voor vertrek slaat de twijfel (weer) toe! Bij het (hopelijk voor de laatste keer) nalopen en controleren van de routes; alles gaat goed tot dat ik begin aan de reis huiswaarts. Natuurlijk is Italie mooi; de wegen, het eten, het weer, alles is prima. Maar ik ontkom niet aan een overgangs-etappe die een ons ruim een halve dag door saai Zwitserland stuurt. Het zuidelijke gedeelte is prima, het noordelijke weten we uit ervaring saai. En je mag geen snelweg ruiken of je bent verplicht een duur tolvignet (voor een heel jaar!) te kopen. Overigens, over duur gesproken; rij maar eens een paar kilometer te hard in dit gekke land…… Maar de route is noodzakelijk om ons vaste adresje in het zuidelijk deel van het Schwarzwald te kunnen bereiken, en vanaf daar zijn we in een dag over de Deutsche Autobahn prima thuis.
Op de kaart van Mapsource blijft ook steeds het oog val op “Col d’ Agnel”. We reden deze al enkele jaren geleden, terwijl hij net 1 dag open was na de Wintersperre. De beklimming een uitdaging, de afdaling een genot! En dan zou je deze nu links laten liggen?!?
Dus via de app contact gezocht met mijn reisgenoten. Even alle +en en -en op een rijtje gezet en uiteindelijk de knoop doorgehakt. OK; slechter eten, duurdere overnachtingen, klote taal, en verschrikkelijk ontbijt is onze ervaring. Maar daar staat tegenover Col de Agnel, Izoard, Lautaret, Galibier, Telegraph, Madeleine. Op 1 dag!
Daarna nog een mooie ontdekking van de Jura en dan Route National en autobaan Nancy-Luxemburg-Luik huiswaarts. Dus wederom booking.com geraadpleegt. Annuleren en boeken. Tevreden met de “Gites” in godverlaten oorden en de routes aangepast. Over drie weken weten we of we een verstandig besluit hebben genomen… Het moet haast wel!
Dag 1 zit er op!
Zoveel maanden voorbereiding, zoveel alles overdenken, twijfelen, aanpassen en fine-tunen. En dan ineens is het zover; we gaan! Traditioneel komen we bij ondergetekende bij elkaar, drinken nog een kop koffie, de eerste groepsfoto wordt gemaakt en dan zijn we los. Vandaag was niet anders, maar daarom ook niet minder spannend.
Via de nieuwe A46 werd koers gezet richting Köln. Na weken van droogte kon het niet anders of vandaag regende het. Toch viel het alleszins mee. Rond Köln nog een stevige bui maar daarna steeds droger. Na ca. 140 km verlieten we de snelweg en kon onze trip beginnen. Na een pauze bij een Backerij, waar we koffie met een broodje genoten reden we verder.
Halverwege de middag miste ik een afslag waardoor we onbedoeld Frankfurt binnen reden. Geen ramp, ware het niet dat we onverwijld getrakteerd werden op een stevige plensbui. Na een verkeersinfarct die de hele stad lam legde en waar we met moeite en veel talent doorheen wisten te laveren, werd de oorspronkelijke route uit de Zumo verwijderd en rechtstreeks het hotel geselecteerd.
Soms kun je gelukkig niet afdwingen en is het een kwestie van wachten tot het je pad kruist. Wij hadden dit gelukkig vandaag. Na een half uur autosnelweg volgden fantastische wegen die ons met een heerlijk tempo richting hotel voerden.
Als altijd werden de motoren veilig gestald en een eerste biertje genuttigd. Inmiddels hebben we genoten van een heerlijk diner en dito digestief. Tot morgen!
Regen, regen, en dan nog wat zon 🙂
Gisteravond hadden we, obv de weersverwachting, al besloten om vandaag níet de geplande route te volgen. En zo stuurden we vanochtend al snel de A7 op om in één ruk naar Memmingen te rijden. We waren alle drie in “voll Condom” zoals ze dat in Duitsland zeggen. Helaas was niet élk “condoom” waterdicht. Na zo’n 200 km over de Autobahn hadden we de regen letterlijk achter de rug en maakten we nog een korte tussenstop. Én om PST uit z’n (door)regenpak te verlossen, én om voor t laatste droge stukkie nog even de oorspronkelijke route op te pikken.
En zo waren we rond 14 uur al in Memmingen. Snel gedouched en na een (vliegende) soep alsnóg besloten om een taxi naar de stad te pakken. Daar wat rondgewandeld en ingekocht (deo voor GJ, wellicht de oorzaak vd vliegen???, én impregneerspray voor PST om de laarzen hopelijk waterdicht te kunnen krijgen). Verder niet veel meer te melden. Na ijsje en Irish Pub (met Kilkenny voor PSL en GJ) retour hotel. Heerlijk gegeten en gedronken. Al kostte de jacht op de vliegen een Arsbach Uralt-glaasje….
Ge-wel-dig
Peter en Peter Pelleboer zijn het er over eens. Na grondig bestuderen van alle lokale en internationale weerberichten, buienradars is het volgende plan geopperd. We gaan zo lang mogelijk doorrijden en stoppen pas als we in de buien terecht zijn gekomen. Elk uur van de dag is er 40 tot 50 % kans op neerslag. Zo gezegd, zo gedaan. We ontbijten in een zo goed als vliegvrije ontbijtzaal en nadat we onze buikjes gevuld hebben gaan we onze spullen inpakken. Peter St gaat eerst nog zijn motorlaarzen impregneren. Kleurloos zegt de spuitbus, de kleur laarzen is echter van matzwart naar gebroken wit veranderd.
Om exact 9.00 uur zitten we op de motoren. We hebben een mooie toer voor de boeg, als het droog blijft gaan we 342 kilometer afleggen. Na dik anderhalf uur sturen komen we bij de Oostenrijkse grens. Tot op dat moment hebben we mooie doorgaande wegen gehad . Peter St is al een tijdje aan de horizon verdwenen. De BMW maakt korte metten met auto’s, bussen, vrachtauto’s en alle overige verkeer die voor hem rijden en zijn snelheid hinderen. Peter Sl is weer in zijn element, tijdens de rit maakt hij op kruissnelheid vele foto’s.
G-J heeft een unieke ervaring. Hij is vertrokken ZONDER het regenpak aan te hebben. Wie wel eens met Steskens motorreizen is mee geweest weet dat geen regen bijna kansloos is.
We doorkruisen het Oostenrijkse land en komen langs vele bekende wintersportplaatsen, Galtur, Ischgl, Fiss, enz. Opeens zien Peter Sl en G-J dat Peter staande is gehouden door een Oostenrijkse diender. Er moet een kudde koeien 500 meter over de openbare weg naar een andere graaslocatie. Gelukkig, geen financiële tegenvaller voor onze frontrijder.
We hebben vandaag ook diverse passen op het programma staan. We beginnen met de Faschinajoch, gevolgd door de Furkajoch. Daarna is de Silvretta pas aan de beurt. Al vaker gereden maar voor ons alle drie de eerste keer compleet droog en een super uitzicht. Als we bij ons logeeradres aankomen pakken we eerst nog de Kaunertallergletschjerstrasse. Een prachtige doodlopende weg waar vele mooie glooiende bochten inzitten met zo links, rechts en op de weg diverse soorten koeien. Als toetje zitten er ook nog 29 haarspeldbochten in. En dan mogen we die ook nog eens twee keer nemen. Ook liggen er mooie meertjes langs de route.
Aangekomen aan het einde worden foto’s in de sneeuw genomen, de motoren worden bij de pistenbully gezet en daarna gaan we weer snel naar beneden. Boven (2570m) is het 5,5 graden. Een heel verschil met het dal, rond de 20 graden.
Na een half uurtje komen we bij ons appartement aan, de uitbaatster staat ons al op te wachten. Kamers zien er weer prima uit en na een snelle douchebeurt wandelen we het dorp in om onder het genot van twee pinten en een kop koffie alle verhalen en foto’s met elkaar te delen. Daarna lekker eten en dan zit er weer een mooie dag op, nog 8 te gaan!
Een ge-wel-dige regenvrije tocht met veel zon. Dank je wel organisatie! 👍
Bucket list
Het mooie aan onze motorreizen is het opeenvolgend rijden van de routes. Ook vanmorgen was weer vanaf het hotel genieten; we verlieten het Kaunertaler om via de Reschenpas Italië binnen te rijden. Hoewel het in de nacht geregend had zag je de lucht opklaren. Wij verheugden ons op een mooie dag. Alleen GJ bleef wantrouwend en vertrok in zijn welbekende regenjasje.
Na de Reschenpas reden we Zwitserland binnen. Na enkele kilometers volgde de afslag naar de Umbrail. Enkele jaren geleden reden we deze als afdaling, nu berg op. Met name het onderste gedeelte is erg woest en de haarspeldbochten volgen elkaar in rap tempo op. De Umbrail is een soort aftakking van de Stelvio en boven op de top kwamen we terecht in een enorme drukte. De woonboulevard op paasmaandag is er niets bij! Werkelijk alles en iedereen rijdt blijkbaar op zaterdag deze pas, op zijn of haar manier. En het verschil tussen slakken en idioten is dermate groot dat de meest gevaarlijke situaties ontstaan, en dat op ruim 2700 meter!
We waren dan ook blij toen we aan de voet van de Stelvio Bormio binnen reden. En aangezien we een appartement hadden zonder ontbijt werd gestopt voor een heerlijke kop Italiaanse koffie.
Meteen hierna bleek de Zumo van GJ toch stiekem herberekend te hebben en dus werd hij naar het startpunt van het tweede deel van de tocht van vandaag geleid. Voor dit verslag is hier geen data van bekend dus dit laten we voorlopig buiten beschouwing.
De beide Peters volgden de route en zetten koers naar de Mortirolo. Aan de voet hiervan aangekomen waren een zestal Italiaanse rijders aan het proberen de juiste afslag te vinden. Ondergetekende had meteen de juiste straat te pakken en liet het zestal verbouwereerd achter. De Mortirolo bleek een heel stuk rustigere te zijn dan de Stelvio. Maar goed ook want de weg was smal en erg steil. De haarspeldbochten werden in de eerste versnelling genomen, de “rechte stukken” in de 2e versnelling. Op de top bemerkten we dat we nog maar met tweeën waren en we besloten na enkele gebruikelijke fotomomenten door te rijden om wellicht GJ nog ergens op te pikken.
Hadden we de Stelvio al eens gereden, de Mortirolo en de Gavia stonden nog steeds op onze Bucket list. En dus koersten we richting de Gavia. Deze bleek erg mooi te zijn maar in de buurt van de top was het koud en guur. Regelmatig reden we door natte sneeuw. Inmiddels hadden we via de app begrepen waar iedereen zich bevond en dus reden we ieder voor zich verder.
De route is gemaakt als rondrit en om ons hotel te bereiken moesten we nogmaals de Stelvio beklimmen. De drukte en gekte bleek nog steeds hetzelfde te zijn. We waren dan ook blij toen we veilig het dal bereikten en niet veel later konden inchecken in ons hotel.
Inmiddels zitten we aan ons pilsje dat we traditioneel drinken op de veilig aankomst en is de route van morgen al weer aangepast; we rijden on de Stelvio heen!
Kort
Voor vandaag een kort verslag, zonder foto’s.Na de kermis van gisteren op de Stelvio hadden we alle drie geen zin meer om die nóg eens te rijden. En dus besloten we om dezelfde route te nemen als waar onze Tom z’n dumoulintje heeft moeten maken. Langs deze, voor wielerminnend Nederland inmiddels legendarische route, bereikten we in minder dan een half uur de voet van de Umbrail. Vandaar vervolgden we onze route over de Ofenpass richting Davos. Om in Davos te komen, moet je eerst over de Fluelapass van zo’n 2400 meter. Inmiddels regende het daar, dus geen foto’s. Na een natte afdaling en koffie-/soepstop in Davos werd in dezelfde natte boel de top van de Albula gezocht. Een vast wel mooie beklimming, maar heb d’r helaas weinig van gezien :(.
Daarna klaarde het snel op en volgde een mooie afdaling. Door een werkelijk prachtige vallei naar en door St. Moritz (waar we enkele collega motorrijders te voet hun weg zagen vervolgen….. snelheidsovertredingen worden in Zwitserland hard aangepakt…)
Ongemerkt bereikten we de top van de Majola (oid). We merkten pas dat we weer een col hadden beslecht toen de afdaling zich aandiende. Wat een heerlijke serpentine naar beneden toe :D.
Eenmaal beneden vervolgden we voor de laatste warme km’s naar onze eindbestemming voor vandaag: Chiavenne. Daarbij nog een laatste tussenstop makende bij een soort van wegrestaurant waar de bediening iig een aantal punten (elk twee) vóór had. Was ook wel nodig om t eten enigszins tot een aangename ervaring te maken :p.
Na nog ”snel” te hebben getankt waren we al vroeg bij ons appartement voor vannacht. Motoren en ons zelf verzorgd (uiteraard in díe volgorde) en het centrum in gelopen voor een paar verdiende pinten en een heerlijke avondmaaltijd. PST, onze grote arrangeur, wist uiteindelijk vervoer terug te organiseren waardoor we, met een werkelijk prachtig uitzicht (bij t ontbreken van foto’s, moeten jullie me maar op m’n woord geloven) sl vroeg onze bedjes op konden zoeken.
Morgen vroeg op voor de koninginneetappe van ruim 450 km.
Grt, PSL
De Koninginnenrit
Vandaag stond DE rit van deze motorreis op de agenda, de koninginnenrit. Omdat we 462 kilometer mochten wegbuffelen en minstens 8 passen waren we gisteren braaf op tijd gaan slapen. Om 7.00 uur had onze Russische gastvrouw de croissantjes en de broodjes bij ons appartement gezet, om half 8 zaten we lekker te ontbijten. Daarna snel alles ingepakt, zodat we om 8.30 op de motor zaten. Vandaag waren voornamelijk Zwitserlandse kilometers gepland. Het begon met een pas vol haarspeldbochten waar de murmeltieren zich steeds rollend voor onze wielen in veiligheid brachten. De volgende (bekende) passen hebben we overwonnen;
- Spluga
- Oberalp
- Süsten
- Grimsel
- Furka
- Gotthard
- Nufenen
- Simplon
Rond 14.00 uur hadden we een prima lunchlocatie gevonden. Drie goulashsoep werden besteld. De dame van het “restaurant” kon zich Peter St niet meer herinneren, dit terwijl Peter hier 5 jaar geleden ook geluncht had… de dame excuseerde zich, ze wist meestal niet eens meer wat ze de dag ervoor had gegeten.
Peter Sl wist Peter St en G-J nog te vertellen dat ze net langs de oorsprong van de Rijn waren gereden.
Boven op de berg leek het of we airco op de motoren hadden,in de dalen was het serieus warm. Peter St weigerde stops te maken onder de 1500 meter.
Na de tankstop ging Peter St er weer als een raket van door, het was te warm bij het tankstation.
Bij een volgende stop aan een prachtig meertje rook de wegenwacht koelvloeistof. Na een snelle check bleek de Trans Alp van Peter Sl het er warm van te hebben gekregen. De koelvloeistof zat over het motorblok, de uitlaat en de buddy. Voor nood maar bijgevuld met water uit het beekje en daarna de reis weer rustig vervolgd.
Peter Sl was niet echt onder de indruk. Lustig fotograferend reed Peet weer langs de steile bergwanden. Zijn glimlach over al het moois wat hij zag was bijna te zien met helm op.
Peter St had weer zijn vee-momentje, nu zonder oom agent.
Bij een tankstation 80 km voor het eindpunt nog maar eens alles gecheckt, olie en koelvloeistof stond nog op peil.
Net voor de Italiaanse grens nog maar eens gestopt voor een drankje, daarna zijn we in één ruk doorgereden naar ons volgende appartement. De motoren worden verzorgd, de motor van Peter Sl werd nog dieper onderzocht. Een infuusje en een receptje voor morgen moeten het stalen ros en berijder weer wat gerust stellen.
Ook hier heeft onze reisleider weer prima research verricht. Een puik onderkomen waar we na zo’n tochtje zeker goed zullen slapen.
G-J
De Aosta vallei
Dat vandaag een overgangs etappe zou worden was op voorhand duidelijk. En de geweldige route van gisteren is überhaupt nauwelijks te overtreffen. Maar met ongeveer 260 km. zouden we voor onze begrippen een kort ritje hebben.
Dus werd in alle rust ontbeten hoewel het uitgestalde “ontbijtbuffet” dermate weinig aanlokkelijk was dat wij het voor onze tafel aanzagen. Twee andere gasten zagen hun laatste stukje brood al verdwijnen als sneeuw voor de zon en attendeerden ons op de foute inschatting.
Dus met weinig hoogstaands achter de kiezen vertrokken we richting Aosta. Vandaag zouden we de naamgever van onze reis, de Aosta vallei bereiken.
Had het begin van de rit nog enigszins reliëf en snel reden we op doorgaande wegen, van dorp naar dorp en van rotonde naar rotonde. Daarbij gaf het kwik regelmatig waarden aan ver boven de 30 graden. Voor menige vakantieganger misschien plezierig, ondergetekende loopt dan heter dan PSL zijn transalp. (Deze laatste heeft trouwens probleemloos weer elke kilometer afgelegd, tot geruststelling van zijn eigenaar, en de rest van het reisgezelschap. )
Na het karig ontbijt besloten we voor de lunch geen risico te lopen en werd de gele M opgezocht.Met goed gevulde buikjes vervolgden we onze weg. Net toen ik begon te twijfelen over de planning van deze route doken nog twee colletjes op. Deze werden met veel plezier overwonnen.
Hierna mochten we nog ca. 35 km rijden tot ons volgende overnachtingsadres. Hevig verhit stonden we de Franstalig uitbater te woord.
Na een geweldige inloop-douche gaan we nu op zoek naar een restaurantje. Morgen de eerste keer Frankrijk!
A demain, PST
Viva la France
Vandaag hadden we alweer de achtste dag van onze trip voor de boeg. Een trip van bijna 300 km, het grootste gedeelte over Frans grondgebied.
Ergens was er iets mis gegaan, we hadden geen ontbijt.
De rest van het onderkomen had dit ruim gecompenseerd, zeker de badkamer was erg luxe. Peter St. was in zijn nopjes, volgens de aanwezige weegschaal was zijn goddelijke lichaam maar 100 kg schoon aan de haak.
Na een kopje espresso (verder nuchter? ) op de motor gestapt met de afspraak dat we na één, anderhalf uur op een geschikte locatie alsnog zouden ontbijten.
Met de Mont Blanc in het vizier de route opgepakt, het asfalt lag er (meestal) als een biljartlaken bij.
Rond 11.00 uur kwamen we op een prachtlocatie uit, bij de petit Saint Bernard. Peter Sl. had als minpunt dat er geen minpunten waren. Een echt hoogtepunt voor ons drietjes. Prachtige locatie, vriendelijke bediening.Wat een vergezicht, ideale temperatuur voor Peter St. en een voortreffelijk ontbijt. Voor de eerste keer scrambled eggs met spek besteld. Het kan aan de taal barrière hebben gelegen, we kregen drie verschillende soorten spiegelei.Na het ontbijt waren we weer rustig (tenminste Peter Sl. en G-J) verder gereden.
Peter St. reed zijn eigen route… hij lag steeds voor en toch haalde hij G-J en Peter Sl. herhaaldelijk in. Hij reed zelfs sneller dan zijn zumo 550 de route kon vertellen.
Vandaag stonden de petit St. Bernard, Mont Cenis, Col de la Rosiere, Col d’ Iseran op de planning.
Op de Col d’Iseran hebben we een groepsfoto gemaakt, dit was het hoogste punt van onze motortrip. Op de Mont Cenis hebben we aan een prachtig meer weer een lunch stop gemaakt, wat is het toch super weer. In het t-shirt kunnen we genieten van het vergezicht.
Beide Peters hebben voor de zekerheid hun petje opgezet, de zon heeft de eerste rode plekken veroorzaakt.
Als toetje kregen we nog een colletje erbij, de Sestriere. Hier is de komende dagen een race gepland, overal lagen strobalen langs de weg en palen en bomen waren met oranje schuim bedekt.
Aangekomen in ons huis in Bricherasio (weer in Italië) mogen we onze motoren onder de kiwi’s stallen.
Na een verkwikkende douche hebben we van onze gastheer een paar heerlijke Birra Moretti gekregen (soepstengels waren volgens Peter St. duurder) en gingen we in conclaaf of we naar het restaurant zouden gaan of dat G-J (alias mister runkeeper) even afhaalpizza zou gaan halen. Morgen zullen we het weten.
G-J
Begin van de thuisreis
Dag 9, begin van de thuisreis.
Vanuit een zonovergoten en al warm Italië zaten we al voor 9 uur op de motor. Rond 8 uur ”uitgebreid” ontbeten.
Vandaag reden we eerst naar het zuidelijkste punt van onze route, Sampeyre. Dit Italiaanse plaatsje ligt aan de voet van de eerste col van vandaag, de col d’Agnel. De top ervan ligt op 2744 meter en markeert ook meteen onze (voorlopig) laatste meters in Italië. De top is ook de grens. We waren gezegend met perféct weer en werden dan ook getracteerd op schitterende uitzichten. Na het maken van de nodige plaatjes zetten we koers naar beneden. In de afdaling passeerden we oa Quieras, een plaats waar pst en psl ”warme” herinneringen aan bewaren (not!!!).
Snel daarna begonnen we aan de 2e col van de dag, de col d’Izoard.Deze col kenmerkt zich door het afwisselende landschap en soms waanden we ons dan ook op de maan. Direct na de toppassage werden eerst nieuwe profielfoto’s gemaaktom daarna meteen te lunchen ”a la Napoleon”. De Izoard is een van de favo cols van psl en na een heerlijke afdaling werd Briançon snel gepasseerd. Datzelfde (snelle passage) gold ook voor de volgende col, de Lautaret, maar die stelt weinig voor dus meteen vol gas door naar de Galibier. Ook daar nog wat plaatjes geschoten en in nog altijd ideale omstandigheden snel naar beneden, het dal in. Onderweg werd en passant ook nog even de Telegraph toegevoegd aan getrotseerde alpenpassen.
Beneden in t dal was t bloedheet. 34°. Wat een hitte…. Aan de voet van de col de la Madeleine dompelt pst zich ter afkoeling in t plaatselijke fontein. Het water was ”potable”. Nou ja, tót dat moment dan ;). Na het inslaan van een voorraadje bier werd de Madeleine geslecht. Een col waar psl al jaren slechte herinneringen aan bewaard (vind t maar een K-berg :@) maar pst en gj hebben ervan genoten. Good for them :).
En zo bereikten we rond half 5 ons overnachtingsadres voor vandaag in Mercury. Na te hebben gedouched werden we door de vrouw des huizes per auto naar Albertville gebracht want in de verre omgeving was verder niks eetbaars te vinden.
En zo deed pst zich in Albertville te goed aan mosselen en ging de rest aan de spagetti. Hoezo, we zijn in Frankrijk? 😀
Na een taxiritje terug naar ”huis” werd onder het toeziend oog van de Mont Blanc de overgebleven biervoorraad pater gemaakt en het verslag :).
Grz. PSL.
Laatste colletjes
Vandaag stonden de laatste colletjes op het programma.Na een goed ontbijt, bestaande uit vers stokbrood, vier soorten eigen gemaakte jam en chocolade croissantjes stapten we rond 9.00 uur op de motor.
Peter Sl en St schoten weg, G-J had vanwege de sleuteloverdracht iets vertraging.
We reden direct de bergen in, de 2000 meter hoogte zouden we deze trip niet meer aantippen. Toch was het een leuke beklimming, af en toe een haarspeldbochtje en verder lekker bochtige wegen richting het hoogste punt van de Col de Tamié.
Beneden in het dal reden we een verbindingsweg richting Col de la Faucille.
Onderweg stond deze keer G-J voor een kudde koeien stil.
De motormuizen troffen elkaar bij een tankstation, daarna begonnen we gezamenlijk aan de beklimming van de Faucille.
Toen G-J boven aan kwam was er nog geen Peter St. te zien, terwijl Peter er toch als een speer van door was gegaan.
Via de app brachten we elkaar op de hoogte van elkaars locatie. Het zou ongeveer een kwartiertje duren voordat beide Peters bovenop de Faucille aan zouden komen. G-J nam alvast een espresso, deze was prima op smaak.
Nadat beide Peters boven waren begon Peter St. direct stoom af te blazen. Die …. Franse rotondes, die Franse…. bestuurders, dat ….Franse eten… niets was er goed. Voor wie het nog niet wist, Frankrijk stond en staat nog altijd niet in de top 100 van favoriete vakantielanden van Peter St.
We besloten om alvast uitgebreid te lunchen, vanavond zou er weinig spannends te eten zijn. Een lekker stukje kalfsvlees met aardappelenpuree en een heerlijk toetje na.
Nadat we weer in het dal waren was het een redelijk snelle doorgaande weg, erg luxe ingericht. 33 km voorzien van full WiFi.
Een kilometer of 15 voor het laatste huisje wat Peter St. via Booking.com had gevonden maakten we een stop bij de plaatselijke super U. In het dorpje/gehuchtje Mondon waar ons huisje lag was verder niets waar we een drankje konden nuttigen of een hapje konden eten. G-J was oppas bij de motoren, Peter St. ging in motorkleding boodschappen doen. De jongedame aan de kassa moest glimlachen toen er een hevig transpirerende man drie flesjes koud water, een veelvoud aan blikjes bier, verschillende soorten snijvlees, kaas, knoflookgarnalen en brood wilde afrekenen.
Aangekomen bij het geboekte huis stond één van de eigenaren ons al op te wachten.
Tijdens de rondleiding glipt Peter St. weg. Peter Sl. met al zijn Huez ervaring praat in zijn beste Frans lang met de eigenaar, dit geeft Peter. St. de tijd om de ingekochte blikjes bier in het diepvriesvak te leggen.
Een moment van paniek toen de eigenaar de keuken apparatuur aan het uit leggen was en vol trots de fles koude rosé liet zien. De eigenaar kon net op tijd zijn hand terugtrekken, zo snel duwde Peter St. de deur van de koelkast/diepvries weer dicht.
Het was een prachtig onderkomen, erg luxe badkamer, aparte bedden en zelfs een zwembad.
Nadat de eigenaar was vertrokken ging Peter Sl. zijn Transalp weer aan het infuus leggen. Beide stigma leden begonnen ernstig aan een druk toediening te denken.
G-J sprong als eerste onder de douche en ging daarna een heerlijke wandeling in de omgeving maken. Onderweg was hij nog een camper in authentieke staat tegen gekomen.
De beide Peters gingen naar de Tour kijken. Wederom was Peter St. vol lof over het commentaar. 🇫🇷
Nadat de Tour was afgelopen ging Peter St. een dutje doen, Peter Sl. ging een baantje trekken.
De drie musketiers wilden het niet laat maken, morgenvroeg om 7.00 uur zouden de motoren gestart worden richting huis. Het waren prima sporen (op de Garmin!) die Peter de afgelopen 10 dagen had gemaakt, morgen zouden we voor de snelste weg naar onze geliefden kiezen.
G-J
De thuisreis
Vandaag, zaterdag 8 juli 2017, de laatste dag van onze trip. Er wachten nog 530 km huiswaarts. Vanwege het warme weer en de verplichtingen thuis word besloten om vroeg te vertrekken. Om half 7 zaten we al aan het ontbijt. GJ en PST willen zo vroeg en zo snel mogelijk naar huis. PSL gaat het vanwege zijn protesterend motorblok rustig aan doen.
Om kwart over zeven is een kort maar welgemeend afscheid en rijden GJ en PST weg. Via enkele D wegen wordt de N57 bereikt. Deze voert ons richting Nancy. Hier draaien we de autosnelweg op. Er is afgesproken om door te rijden tot Luxemburg, en daar te tanken. Op die manier profiteren we van de gunstige benzineprijs en kunnen we met één tankstop thuis geraken.
Helaas raken we ons even voor Luxemburg kwijt. Uiteindelijk rijden we dus alle drie op eigen wijze huiswaarts. Via de app wordt contact gehouden en geeft PSL gedetailleerd verslag van zijn waterverbruik.
Met kleine tijdsverschillen komt iedereen thuis, en na de gebruikelijke plichtplegingen volgt een welverdiende troetelbeurt voor de motoren waarmee we ruim 4000 km veilig plezier hebben gehad.